Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟ

ΤΟ 2004. ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΠΟΜΕΝΟ

ΒΙΒΛΙΟ-ΣΥΛΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ.

.....................................................................................

ΠΑΝΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ

Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

.....................................................................................

«Θα έρθουν κι άλλα πρόσωπα του παρελθόντος

για να συνεχίσουν την ατελείωτη παρέλασή τους, 

επωφελούμενα από το ότι ο ύπνος δεν θα με 

αφήσει να τους απαντήσω ή να αμυνθώ;».

(Carmen Posadas)

.......................................................................


Απόλαυσε τη σιωπή. 

Η αγάπη δαγκώνει κι όταν σταματήσει να σε κατατρώει δεν ακούγεται τίποτα.

Όσο και να προσπαθήσεις, κενό. Μοιάζει με τέλειο θάνατο. 
Ιδανική κατάσταση για κάποιον που έζησε στην οχλαγωγή, πιστόνι της Μηχανής.

Κοίτα πίσω. Βλέπεις; Ναι, βλέπεις… 

Ξαπλωμένος σε μισοσκότεινο φούρνο, με μάτια ασήκωτα. 
Μα που ο ύπνος… 

Γαυγίζουν απ’ έξω τα σκυλιά. Κρατάνε τον Μορφέα μακριά σου.

Εδώ πέρα μόνο καμιά μύγα τρυπώνει και περιφέρεται ναρκωμένη από ακαθαρσία σε ακαθαρσία.

Πόσο σου λείπει το ψύχος που σκοτώνει κάθε παρείσακτη σκιά και κάθε ρυπαρή σκέψη. 

Χτυπά το τηλέφωνο και χαλιέσαι που αμέλησες να το αποσυνδέσεις. 
Επιμένει. Το κουδούνισμα σού τριβελίζει το μυαλό. 
Το σηκώνεις. 

Μια θολή ανάμνηση ζωής σε προσκαλεί σε κυνήγι ηδονής. 
Σε ξέρει καλά και σε πείθει, έστω και δύσκολα.

Η νύχτα που έρχεται σε βρίσκει σε ένα καταγώγιο που άλλοι λένε ναό, μα εσένα για λαγούμι σού μοιάζει. 

Κι ενώ το οινόπνευμα ρέει και ο ιδρώτας στάζει από σινιέ πουκάμισα, ένα αστέρι πέφτει πλάι σου και σε αγγίζει με σάρκα ανοιξιάτικη. 

Η ζάλη γίνεται δέος. Το δέος γίνεται λάμψη. Η λάμψη γίνεται πόθος. 

Διαβάζεις στα χείλη της τις αναπνοές της. 
Μετράς το χτυποκάρδι στα στήθη της. 

Δυο μάτια από μέλι κρατάνε τον ήλιο μέσα τους κι αυτό το βλέπεις και δεν το χορταίνεις. 

Καίει ολόκληρη και ταυτόχρονα σε δροσίζει. 

Και τότε ο πόθος γίνεται πάθος. Το πάθος γίνεται διέγερση. 
Η διέγερση γίνεται δρόμος που σας πάει μακριά απ’ το καταγώγιο-ναό-λαγούμι. 

Σε στρώμα δανεικό ξαπλώνεται και σαλεύουν τα δάχτυλά σου στο σμιλεμένο μάρμαρο του νεανικού κορμιού της. 

Το πρόσωπό σου κατεβαίνει εκεί που σιγοκαίει η θράκα της. 
Με γλώσσα που τρέμει αναδεύεις και θεριεύεις τη φωτιά που τώρα κατακαίει το Σύμπαν σου. 

Ανοίγεις και μπαίνεις στη σάρκινή της Κόλαση, που σε ψήνει, σου προκαλεί εγκαύματα. Μα αντέχεις τόσο ώστε να τη σβήσεις μέσα σε βογκητά και αναστεναγμούς. 

Κι ο καιρός περνά… 

Και ο δρόμος που σας έφτασε ως την ευδαιμονία γίνεται κακοτράχαλος. 
Και η χαρά γίνεται θλίψη. 
Και η θλίψη γίνεται πόνος. 
Και ο πόνος γίνεται αποχαιρετισμός επώδυνος. 
Και η αγάπη που σε έτρωγε γλυκά, τελειώνει. 

Μοιάζει με τέλειο θάνατο, τούτο. 
Δεν ακούγεται τίποτα. 

Απόλαυσε τη σιωπή. 
Απόλαυσέ τη μέχρι το επόμενο κουδούνισμα του τηλεφώνου. 

Ελπίζω να αμελήσεις ξανά να το αποσυνδέσεις. 

Έχει πλάκα να βλέπεις το νεκρό της κορμί να σαπίζει στον καναπέ απέναντί σου, αλλά μάλλον θα πρέπει να της βρεις ανάλογη παρέα. 

Από αγάπη...
.