ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΞΟΤΗΤΕΣ Νο1: ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝΕ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΥΠΟΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΡΤΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ (ΑΣ ΤΑ ΠΩ) ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ, ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΕΠΙΚΑΙΡΟΥΣ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥΣ», ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΜΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΧΡΟΙΑ, ΚΑΙ ΠΡΟΗΛΘΑΝ ή ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΠΑΦΕΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΡΕΥΝΕΣ… 

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ, ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΑ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ 2010 ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ mystery. 

ΣΕ ΑΥΤΟ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΩΣ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ-ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΤΗ NECRORMIE. 

ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ, ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΕΡΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ.

ΕΔΩ, ΣΑΣ ΔΙΝΕΤΑΙ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΜΙΑ ΑΡΧΙΚΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΥΤΗ ΠΑΡΑΔΟΞΟΤΗΤΑ…

……………………………………………………………..

ΠΑΝΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝΕ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ 

ΑΧΛΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΟΠΟΛΕΩΝ

(Μεταφυσικές Παραδοξότητες Νο 1)

……………………………………………………………..

Στις πόλεις των νεκρών, μπορείς να γίνεις μάρτυρας αποκαλύψεων πρωτόγνωρων.

Υπάρχει, εκεί, μια ενεργειακή άχλη που γίνεται αντιληπτή στους περισσότερους ανθρώπους, ενώ κάποιους τους επηρεάζει, ή την αντιλαμβάνονται, πιο πολύ από τους άλλους.

Δεν αναφέρομαι στα συναισθήματα δέους για το Επέκεινα, την φοβία για το «εδώ θα καταλήξουμε όλοι» ή την προσωπική θλίψη για έναν χαμό που είναι πιθανά να τα νιώσει ένα άτομο που περπατά ανάμεσα στα μνήματα ενός νεκροταφείου.

Αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά συναισθήματα.

Πέρα από ορισμένους χοντρόπετσους, πέρα από όσους είναι απόλυτα σύγχρονοι κάφροι της καθημερινότητας και, επίσης, πέρα από τους επαγγελματίες του χώρου («Κοράκια» και τα συναφή), οι άνθρωποι αισθάνονται άβολα στα νεκροταφεία.

Πάντα έτσι ήταν, όσο ορθολογισμό ή κυνικότητα κι αν συσσωρεύει στο πέρασμα των αιώνων το είδος μας.

Όμως, το μάγμα τούτων των συναισθημάτων που προκαλούνται από αρχέτυπες συμπεριφορές και φόβους για το Άγνωστο, απέχει κατά πολύ από την ενεργειακή άχλη που σας λέω και την οποία μου αρέσει να την ονομάζω Νεκρορμή (Necrormie).

Πρόκειται για μια υπερφυσική σύναξη από πνευματικά κατάλοιπα, ψυχικές αντανακλάσεις, φθίνουσες υπαρξιακές εκλάμψεις, κατακάθια άλγους πενθούντων και ίχνη οντοτήτων που αντλούν από τέτοια μέρη αγνώστου είδους «τροφή».

Η Νεκρορμή περιλαμβάνει, επίσης, ψήγματα Αλλόκοσμου, που προέρχονται απ’ τις θύρες μετάβασης για το «Πέρα» -όποιες κι αν είναι αυτές- καθώς και απομεινάρια ανεκπλήρωτων ονείρων. Ίσως να είναι ακόμη πιο πολλά τα συστατικά της, μα τα παραπάνω είναι και τα πιο πιθανά.

Η Νεκρορμή για μερικούς ανθρώπους είναι ιδιαίτερα έντονη, σχεδόν απτή!

Εκδηλώνεται με δύο εκ διαμέτρου αντίθετα προσωπεία: το εκφοβιστικό (Fearful Necrormie) και το αποκαλυπτικό (Apocalyptic Necrormie).

Το πρώτο είναι, κατά κανόνα, λανθάνουσα αντίληψη του δέκτη και, πιο σπάνια, κακόβουλη παρέμβαση εξωδιαστατικής παρουσίας, η οποία δεν σχετίζεται με την ουσία της Νεκρορμής.

Το δεύτερο είναι η πραγματική φύση της Necrormie κατάστασης, και προσφέρει γαλήνη, αντίληψη, ή ακόμα και επαφή, γνώση ή πρόβλεψη.

Ας γίνω λίγο πιο σαφής με τα παραπάνω…

Απ’ ό,τι έχω διαπιστώσει, η ουσία της Νεκρορμής δεν είναι απειλητική και επικίνδυνη, ίσα-ίσα, το αντίθετο. Όταν κάποιος γίνει κοινωνός της Νεκρορμής, όταν φτάσει σε σημείο να τη νιώσει σαν κάτι περισσότερο από δέος για το Επέκεινα (κ.λπ.- κ.λπ., που λέγαμε), όταν φτάσει, εν ολίγοις, σε σημείο να κατανοήσει αυτή καθαυτή την πραγματικότητα της εκπληκτικής ενεργειακής άχλης που περιβάλλει μια νεκρόπολη, τότε αποκτά αυτομάτως πρόσβαση σε ένα θαυμαστό Αλλόκοσμο, σε μια παράλληλη με την φυσική πραγματικότητα Παρά-Φύση, μέσω της οποίας μόνο οφέλη έχει να αποκομίσει.

Οφέλη με πρώτο απ’ όλα μια ακαταμάχητη γαλήνη, που φέρει κομμάτια επίγνωσης και που ωθεί τον κοινωνό της Νεκρορμής σε υψηλότερα επίπεδα αντίληψης.

(Άλλοτε αμέσως, άλλοτε με το πέρασμα του καιρού και με επανάληψη των επισκέψεων στη νεκρόπολη, άλλοτε έντονα, άλλοτε λιγότερο… Πάντα εξαρτάται από τον δέκτη).

Ο κοινωνός στη συνέχεια, μέσω των επιπέδων αυτών, είναι δυνατό να ανέλθει σε πιο προχωρημένα στάδια, όπως σε επαφή με νεκρούς, σε απόκτηση αποκαλυπτικών γνώσεων ή και σε προφητικά όνειρα ή οράματα.

Προφανώς η Νεκρομαντεία, χωρίς να το… γνωρίζει, οφείλει πολλά στη Νεκρορμή.

Στην περίπτωση τώρα της Fearful Necrormie, το άτομο που την αντιλαμβάνεται πλημμυρίζει με φόβο, πιθανό είναι να πάθει panic attack και να έχει τάσεις φυγής.

Γι’ αυτή την απόλυτα αρνητική επίδραση, συμβαίνουν δύο από τα παρακάτω ενδεχόμενα.

Πρώτον, ο δέκτης δεν είναι προετοιμασμένος για κάτι σαν αυτό, ή είναι παντελώς ανυποψίαστος για το Παράδοξο που μας περιβάλλει, ή δεν έχει πολλές παραστάσεις από τέτοια μέρη -όπως ένα νεκροταφείο- ή δεν έχει καλλιεργημένη αντιληπτικότητα.

Αποτέλεσμα; Η εκδήλωση της Νεκρορμής ή η ξαφνική συναίσθησή της, να τον «αγριέψει» ή και να τον πανικοβάλει σε μέγιστο βαθμό.

Δεύτερον, ο δέκτης πέφτει θύμα σκοτεινής παρέμβασης κάποιας εξωδιαστατικής οντότητας ή θορυβοποιού πνεύματος ή δαιμονικής παρουσίας, που βρέθηκε στο χώρο για δικούς της, ακατανόητους λόγους, και εκδηλώθηκε επιθετικά, με εχθρική διάθεση. Ορισμένες φορές, τέτοιες σκοτεινές παρεμβάσεις σχετίζονται και με τις συγκεκριμένες περιοχές, που ενίοτε συμπίπτουν με περάσματα εξωδιαστατικών υπάρξεων.

Συμπερασματικά, λοιπόν, μάλλον καταχρηστικά έχω προσθέσει το δεύτερο συνθετικό στη Fearful Necrormie, γιατί ΔΕΝ είναι τέτοια, παρά μια λανθάνουσα αντίληψη αυτής, ή μια απειλητική εκδήλωση που ουδεμία σχέση έχει με τις γαλήνιες και αποκαλυπτικές ιδιότητες του αυθεντικού paranormal θαύματος της ενεργειακής άχλης των νεκροπόλεων.

ΜΥΗΤΙΚΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ 

+ ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΚΦΟΒΙΣΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ…

Το να βρίσκομαι σε κοιμητήρια και νεκροταφεία και να αισθάνομαι τη Νεκρορμή, είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου επαφικές δραστηριότητες. Ίσως κάτι ανάλογο να αισθανόντουσαν τον 19^ο αιώνα οι πρώτοι Υπερβατιστές, στη Νέα Αγγλία, όταν καθιέρωσαν τους -μυητικούς, ουσιαστικά- περιπάτους τους στα «cemeteries gardens» τους.

Όποτε επισκέπτομαι τέτοιους ιερούς τόπους, αφήνομαι στο να καταληφθώ από τη Νεκρορμή, από αυτή την συγκλονιστική έξαψη που μου προκαλεί η αιωρούμενη ενεργειακή άχλη, την οποία νιώθω να με γεμίζει ολόκληρο, όπως ελάχιστα, πια, πράγματα και συμβάντα το πετυχαίνουν.

Έχω βρεθεί σε νεκροπόλεις σε πολλές διαφορετικές ηλικιακές μου περιόδους, σε ποικίλες ψυχολογικές καταστάσεις, με πλείστες αφορμές και αιτίες και σε διάφορες καμπές της μυητικής μου πορείας.

Τις θυμάμαι όλες, μία προς μία.

Δεν ξεχνώ την ουσία των συναισθημάτων μου κατά την εκάστοτε παραμονή μου, δεν ξεχνώ το μέγεθος της επιρροής του φαινομένου, δεν ξεχνώ τις οργανικές και πνευματικές μου αντιδράσεις.

Μία από τις πρώτες μου τέτοιες εμπειρίες, ωστόσο, στιγματίστηκε από Fearful Necrormie, για την οποία ευθυνόταν μια απειλητική εκδήλωση.

Για να επιβεβαιώσω, αργότερα, ότι αυτό που αισθάνθηκα δεν ήταν μια πλάνη, ο αφελής φόβος ενός «πρωτάρη», ξαναπήγα δύο φορές στο μέρος που θα σας αναφέρω και συνάντησα τα ίδια συμπτώματα.

Ναι, εκείνο το μέρος ήταν η κατοικία μιας αρνητικής και επικίνδυνης παρουσίας.

Σήμερα, 25 χρόνια μετά, έχοντας συσσωρεύσει περισσότερη γνώση κι έχοντας πληθώρα παραστάσεων, επιθυμώ διακαώς να πάω πάλι, να ερευνήσω πιο πολύ τον τόπο για τον οποίο θα σας μιλήσω.

Ειλικρινά, περιμένω την ιδανική ευκαιρία για τούτη την εξόρμηση, αγωνιώντας, πρώτα απ’ όλα, για το αν υφίσταται ακόμη το κτίσμα και ο περιβάλλων χώρος του, ή αν στο πέρασμα των ετών γκρεμίστηκε ή αναπαλαιώθηκε.

Λοιπόν, το κτίσμα ήταν μια μικρή εκκλησία και ο περιβάλλων χώρος ένα επίπεδο προαύλιο, κατά κύριο λόγο χωμάτινο, με μικρές, μόνο, τούφες άγριου γρασιδιού, από δω κι από κει.

Σε μερικά σημεία, προεξείχαν κάτι πέτρινες γωνίες, σαν λαξευμένα βραχάκια. Αυτές οι προεξοχές ήταν κομμάτια από ταφόπλακες, αφού εκεί, κάτω από το χωμάτινο προαύλιο, υπήρχε θαμμένο ένα ολόκληρο μικρό νεκροταφείο (!), ιδιαίτερα παλαιό.

Οι κάτοικοι του (Στερεοελλαδίτικου) χωριού που βρισκόταν η εκκλησούλα (αφιερωμένη στον Προφήτη Ηλία), δεν διαλαλούσαν την ύπαρξη του χωμένου στη γη παλαιού νεκροταφείου.

Δεν το έκρυβαν κιόλας, μα δεν το πολυσυζητούσαν.

Εγώ έμαθα γι’ αυτό αφότου μου συνέβη η εκδήλωση της Fearful Necrormie, όντας αναρωτώμενος για το τι είχα βρει μπροστά μου.

Όταν εκείνο τον καιρό προσπάθησα να προσδιορίσω την χρονική προέλευση του χαμένου νεκροταφείου, δεν αποκόμισα σαφή απάντηση, προφανώς γιατί ήμουν ένας πιτσιρικάς που δύσκολα θα με έπαιρναν στα σοβαρά οι μεγαλύτεροι.

Από τη κοινότητα του χωριού με ξεπέταξαν… καλαμπουρίζοντας, με κάτι του στιλ «αυτό είναι πιο παλιό κι από τις λάσπες», ενώ κάποιοι ηλικιωμένοι κάτοικοι (μεταξύ 70 και 80 ετών, τότε) μου είπαν πως δεν το είχαν προλάβει να υφίσταται όταν ήταν οι ίδιοι παιδιά.

Οπότε, το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν να καταλήξω σε ένα οριακό χρονικό σημείο μνημόνευσης του νεκροταφείου, ώστε να έχω σημείο αναφοράς.

Έτσι, υπολογίζοντας την ηλικία των ανθρώπων που συνομίλησα και τις πενιχρές πληροφορίες τους, υπέθεσα ότι το νεκροταφείο σταμάτησε να αποτελεί πραγματικότητα για το χωριό τουλάχιστον μεταξύ 1900 με 1910.

Το εκκλησάκι, ωστόσο, φερόταν να χρονολογείται από τον 18^ο αιώνα, έως πάρα πολύ πιο πίσω, στο Βυζάντιο! 

(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Σήμερα, δύο και πλέον δεκαετίες αργότερα, όταν ξανάνοιξα τον φάκελο του χαμένου νεκροταφείου για να χρησιμοποιήσω στοιχεία για το Dark Side Project, ομολογώ ότι δεν επεδίωξα επικοινωνία με την κοινότητα του συγκεκριμένου χωριού –κάτι που θα μπορούσα να το πράξω ως «μεγάλος», πια, και με δημοσιογραφική/συγγραφική ιδιότητα- γνωρίζοντας από ανάλογο αποτυχημένο εγχείρημά μου, για διαφορετική περίπτωση, ότι θα έπεφτα πάνω σε… ορεσίβια ξεροκέφαλη καχυποψία και ραθυμία.

Γνωρίζω ότι το χωριό αυτό, που βρίσκεται κοντά στα 1.000 μ. υψόμετρο, η παράδοση το θέλει να έχει χτιστεί σε πρώτη φάση στα Βυζαντινά χρόνια –κάτι που ίσως συνηγορεί στην πραγματική ηλικία της εκκλησίας- ενώ ως κοινότητα αναγνωρίστηκε μεταξύ 1924 και 1934.

Έκανα μια προσπάθεια να βγάλω κάποια άκρη με την κοντινότερη στο χωριό μεγαλούπολη, όπου λογικά θα υπήρχαν κάποια αρχεία, μα από εκεί με παρέπεμψαν σε μια κοινοτική υπηρεσία άλλου χωριού και σιγά-σιγά άρχισε να χάνεται η μπάλα.

Έψαξα στο Internet για κάτι παραπάνω και πραγματικά εξεπλάγην από την έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς, όχι μόνο για το χαμένο νεκροταφείο, αλλά και για την εκκλησία την ίδια! Βρήκα αρκετά πράγματα για περιρρέουσες καταστάσεις, τοπία, μνημεία και ιστορικά στοιχεία που αφορούν στο χωριό και την ευρύτερη περιοχή, μα τίποτα, εντελώς τίποτα για το αντικείμενό μου.)

Για να έρθω στο δια ταύτα, είχα περάσει έξω από το εκκλησάκι και το προαύλιό του αρκετές φορές.

Επρόκειτο για ένα μικρό ναό που δεν είχε μόνιμο ιερέα, ούτε υπήρχε κάποιο άτομο να τον συντηρεί –μια νεωκόρο ή έναν επιστάτη, ας πούμε.

Δεν λειτουργούσε, κι όχι μόνο τις Κυριακές, αλλά ούτε καν σε μεγάλες Χριστιανικές γιορτές -όπως το Πάσχα, παραδείγματος χάριν- παρά μονάχα ανήμερα της εορτής του Προφήτη Ηλία.

Μια μέρα, ένα συγγενικό μου πρόσωπο με πήγε και μπήκαμε μέσα, για «να ανάψουμε κεράκι».

Έχω βρεθεί, έκτοτε, σε αρκετά περίεργα μέρη και παράδοξους χώρους.

Ε, αν έφτιαχνα ένα… Top-10 με τέτοιους, το εσωτερικό από το εκκλησάκι με το θαμμένο νεκροταφείο θα παρέμενε σταθερά στη δεκάδα.

Σ’ εκείνη την πρώτη μου σύντομη επίσκεψη, δεν παρατήρησα τόσα όσα αργότερα, ούτε συγκράτησα πολλές λεπτομέρειες.

Θυμάμαι όμως ότι αμέσως «αγρίεψα».

Υπήρχε έντονη η αίσθηση ότι δεν ήμασταν μονάχα εμείς οι δύο, εκεί –ο συγγενής μου κι εγώ.

Εξίσου έντονο ήταν κι ένα αίσθημα παγωμένου κενού, διάχυτο στην ατμόσφαιρα.

Όταν βγήκαμε έξω, ένιωσα ανακούφιση.

Ωστόσο, ένα απόγευμα αποφάσισα να μπω μόνος μου μέσα.

«Με έτρωγε», που λένε.

Η πόρτα ήταν φτιαγμένη από φτηνό μέταλλο, φανερή μεταγενέστερη προσθήκη στον χτισμένο από πέτρες ναό.

Το σχήμα της αίθουσας ήταν στενό παραλληλόγραμμο, με αφύσικα ψηλό θόλο. Η εξωτερική έκφανση του θόλου, ο τρούλος δηλαδή, δεν φαινόταν το πόσο ύψος και βάθος είχε στην πραγματικότητα.

Εν ολίγοις, απ’ έξω το εκκλησάκι έμοιαζε μικρό, μα το εσωτερικό του ήταν αναπάντεχα –έως και παράδοξα- μεγάλο.

Οι τοίχοι ήταν γκριζοπράσινοι, στο γκρίζο των παρυφών ενός σύννεφου καταιγίδας και στο πράσινο ξεραμένων βρύων.

Δεν υπήρχε ούτε μία αγιογραφία επάνω τους.

Οι μοναδικές εικόνες βρισκόντουσαν στο τέμπλο του ιερού.

Άναψα από αμηχανία ένα κερί, μιλώντας δυνατά στον εαυτό μου, λέγοντας κάτι του τύπου «ας πάρουμε τώρα τα σπίρτα, ωπ, έτσι, ας ανάψουμε το κεράκι» και τέτοια.

Παράλληλα παρατηρούσα το περιβάλλον.

Η «αγριάδα» που είχα νιώσει ευθύς εξαρχής στην πρωταρχική, σύντομη επίσκεψή μου, είχε επανέλθει πολλαπλάσια, όπως και το διάχυτο στην ατμόσφαιρα αίσθημα του παγωμένου κενού, επίσης.

Ήταν σα να είχα μπει σε ένα αχανές σπήλαιο-καταψύκτη.

Συγκρίνοντας χρόνια μετά τη φύση του φαινομένου με αντίστοιχους «παράξενους» χώρους που φέρονταν να είναι στοιχειωμένοι, δεν βρήκα ομοιότητες.

Είναι αλλιώτικο το ψύχος και η παραδοξότητα σε ένα μέρος με στοίχειωμα απ’ ότι εκείνα που επικρατούσαν στο εκκλησάκι με το θαμμένο νεκροταφείο.

Το πιο εκφοβιστικό κομμάτι του συγκεκριμένου φαινομένου, ήταν η αίσθηση της απειλητικής παρουσίας.

Δεν έμοιαζε με τίποτα απ’ όσα «περίεργα» έχω αντιμετωπίσει ως σήμερα, ή απ’ όσα «αλλόκοτα» εγώ ο ίδιος «προκάλεσα» την εμφάνισή τους, ή ακόμα και απ’ όσα νόμιζα ότι συνέβαιναν, μα αποδείχτηκαν αποκυήματα καλπάζουσας, εκείνες τις στιγμές, φαντασίας ή πλάνης.

Ήταν μια συμπαγής αρνητική ενέργεια, με βουλή και σχέδιο, απέχουσα από έννοιες όπως «δαιμονικό ον», «φάντασμα», «μαζικό στοίχειωμα» και τα συναφή.

Και με παρακολουθούσε, μιας και βρισκόμουν μέσα της, κυριολεκτικά.

Φαίνεται ότι η παρουσία αυτή κατείχε τον χώρο, για τον οποίο δεν θα εκπληττόμουνα αν αποδείκνυα ότι επρόκειτο για μια Θύρα προς «Αλλού».

Μέχρι να καταφέρω να ξαναπάω εκεί και να ερευνήσω επισταμένα, δεν θα εκπληττόμουνα ούτε με την απόδειξη της θεωρίας που προς το παρόν έχω σχηματίσει, για να έχω να… πορεύομαι: ότι, δηλαδή, η απειλητική εκδήλωση της περίεργης εκκλησίας με τη θαμμένη νεκρόπολη, ήταν μια πολύ παλαιά συσσώρευση αρνητικής ενέργειας, μια «μπαταρία Κακού», πιθανώς κάποτε απτής, που παραμένει εκατοντάδες έτη εκεί και ενισχύθηκε εκμεταλλευόμενη τη Νεκρορμή, όντας πιο ισχυρή από εκείνη.

Έχω την πεποίθηση ότι η απάντηση βρίσκεται αρκετούς αιώνες πίσω.

Στο πότε χτίστηκε ο ναός, στο τι και ποιοι θάφτηκαν εκεί και, το κυριότερο, στο τι υπήρχε πριν απ’ οτιδήποτε απ’ όλα αυτά στο εν λόγω μέρος.

Στην περίπτωση της παράξενης εκκλησίας και του μυστικού νεκροταφείου, κλήθηκα να αντιμετωπίσω κάτι προφανώς ανησυχητικό, σε μια περίοδο της ζωής μου που ακόμη δεν είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ ορισμένα πράγματα, ούτε είχα ξεκινήσει συνειδητά την Εσωτερική μου πορεία και, πολύ περισσότερο, δεν είχα ακόμη κατανοήσει -ή και ταυτιστεί- με το κρυμμένο άλγος των «Αρνητικών Δυνάμεων» και την ενίοτε διαφωτιστική τους φύση.

Από εμπειρίες που ακολούθησαν εκείνη, με τον εαυτό μου, πλέον, σε «πορεία», έχω να θυμάμαι πάρα πολλές περιπτώσεις κοινωνίας από γαλήνια, υπέροχη Apocalyptic Necrormie.

Πλήθος μνημών, από νυχτερινές επισκέψεις σε νεκροπόλεις, με μια τρελή ομάδα φίλων, ανήσυχων πνευματικών ατόμων.

Μνήμες από προσπάθειες Εγκοίμησης πλάι σε επαρχιακό κοιμητήριο. Μνήμες από μεσημεριανές κατανύξεις στις σκιές μαυσωλείων.

Μνήμες από θεάσεις παραδοξοτήτων ανάμεσα σε τάφους μεγάλων νεκροταφείων της πρωτεύουσας.

Πέρα από τη Νεκρορμή, οι τόποι που ζούνε οι νεκροί, ανέκαθεν συνοδευόντουσαν και από ιστορίες που άλλοτε καταγράφηκαν σε αστυνομικά δελτία, κι άλλοτε φαντάζουν ορισμοί των urban legends -κατά κύριο λόγο με εκφοβιστικό περιεχόμενο και στοιχειακή προέλευση. Όλοι μας έχουμε ακούσει ή διαβάσει κάποια τέτοια ιστορία.

Υπάρχουν, ωστόσο, και νεκροταφεία, για τα οποία πολλοί μιλούν, μιας και αποτελούν από κοιτίδες σύγχρονης Τέχνης, έως και τουριστικούς προορισμούς.

Και δεν θα αναφερθώ σε αρχαίες νεκροπόλεις (στην Ελλάδα, για παράδειγμα, έχουμε αρκετά διασωθέντα τμήματα τέτοιων, όλα απαράμιλλης γοητείας –και «ιδιαίτερης» Νεκρορμής), μα σε περιπτώσεις σαν το Highgate Cemetery, που βρίσκεται στο Λονδίνο.

Εκεί, σε ένα πανέμορφο και γαλήνιο τόπο, έχουν την τελευταία τους κατοικία πρόσωπα όπως ο Karl Marx, αλλά και ο πρώτος θηριοδαμαστής της αγγλικής πρωτεύουσας!

Μάλιστα, το Βικτωριανό νεκροταφείο διαθέτει και ξεναγούς για να σας κατατοπίσουν επακριβώς για τα διάφορα τμήματα του Highgate.

Πάντως, αν μιλάμε για νεκροταφείο διασήμων, νομίζω πως την over the top θέση κατέχει το Pere Lachaise, στο Παρίσι, που έχει και μια καλή ιστορία που αφορά στην δημιουργία του.

Επί αρκετούς αιώνες, οι νεκροί της πόλης θαβόντουσαν στο λεγόμενο «Νεκροταφείο των Αθώων», το οποίο, στις αρχές της δεκαετίας του 1900, είχε πλέον… τιγκάρει, έχοντας θαμμένα σε 2 στρέμματα γης, 2 εκατομμύρια πτώματα!

Οι Αρχές του Παρισιού, τότε, αντιλήφθηκαν ότι έπρεπε να φτιάξουν ένα καινούριο κοιμητήριο, μόνο που οι διάσημοι Παριζιάνοι ούτε που το συζητούσαν να θαφτούν όταν πεθάνουν σε ένα νεκροταφείο δίχως prestige. Έτσι, οι υπεύθυνοι του Pere Lachaise προέβησαν σε ένα… management trick: έφεραν ως εκεί οστά διάσημων που ήταν θαμμένοι αλλού και το καινούριο κοιμητήριο, χάρη στις… μεταγραφές, απέκτησε με το καλησπέρα αίγλη.

Στο Pere Lachaise βρίσκονται οι τάφοι (σε πολλές περιπτώσεις σωστά κομψοτεχνήματα) μεταξύ άλλων του Oscar Wilde, του Marcel Proust, της Colette de Jouvenel, του Honoree de Balzac, μα και του Jim Morrison.

(…)

.