Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΨΕΜΑ ΠΟΥ ΤΑΙΖΕΣΑΙ

ΑΝΕΚΔΟΤΟ «ΠΕΖΟ ΠΟΙΗΜΑ» ΜΟΥ,

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ

«ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ»

(Copyright Πάνος Πιλάτος 2010).

……………………………………………………….

ΠΑΝΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ

Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΨΕΜΑ ΠΟΥ ΤΑΪΖΕΣΑΙ

……………………………………………………….

Απόψε, στον καθιερωμένο νυχτερινό μου περίπατο

Σε στενά ημιβυθισμένα σε κιτρινωπή σιωπή

Σε δρομάκια που για τους ξένους αν είσαι ξένος είσαι εχθρός

Σε διασταυρώσεις καχυποψίας

Πλάι στων παλιών μαρμάρινων σιντριβανιών τη μούχλα

Με το γρασίδι στα παρτέρια του πεζόδρομου νωπό

Και στου σχιζοφρενικού καλοκαιριού το μάτι

Το βλέμμα μου έπεσε στο βλέμμα ενός σκύλου

Δεν πρόλαβα καλά-καλά να τον κοιτάξω

Και σηκώθηκε απ’ τη δροσερή γωνιά της κατάντιας του

Τη δική μου την κατάντια να συνοδέψει

Ήρθε, με μύρισε, του χάιδεψα το κεφάλι

Δυνατή μουσούδα

Όμορφα χρώματα

Θα ήταν σκυλί για να θαυμάζεις, αν δεν ξέφτιζε στην αδεσποτιά του

Περπατήσαμε μαζί

Σέρναμε τα βήματα στην πλακόστρωτη ανηφόρα

Και λιγοστοί περαστικοί μας νόμισαν ζευγάρι

Πως είναι ο σκύλος μου

Κι εγώ ο άνθρωπός του

Κι εκείνος, σα να το κατάλαβε

Και καμάρωνε

Τριπόδιζε θαρρείς, και ακολουθούσε σταθερά

Ο σκύλος που σε μένα θώρησε ελπίδα

Χείριστη πλάνη

Η ελπίδα είναι το ψέμα που ταΐζεσαι

Κι αν έκρινα από τα κόκκαλα στα πλευρά του

Τούτος ο σκύλος λιμοκτονούσε από δαύτη

Κι εγώ δεν έπρεπε να τον κάνω να με πιστέψει

Να νομίσει πως θα γίνω ο άνθρωπός του, όχι, αυτό δεν γινότανε

Κάθισα σε ένα πεζούλι

Να με βαρεθεί να φύγει

Κι εκείνος με κοίταζε

Και περίμενε εντολές

Λιγάκι χαμένος

Λιγάκι αμήχανος

Ο ενθουσιασμός του κόπασε

Άκουγα τους χτύπους της καρδούλας του να καταλαγιάζουν

Και άκουγα και τα τζιτζίκια

Κακοκουρδισμένα έγχορδα, σε νευρικά σόλα

Ξαφνικά κίνησε να φύγει

Έκπληκτος τον παρατηρούσα

Ανακουφισμένος και συνάμα ενοχλημένος

Κοντοστάθηκε, με κοίταξε πάνω από την πλάτη του

Το στόμα του έχασκε ανοικτό

Η γλώσσα κρεμόταν

Και απομακρύνθηκε

Και έμεινα στο πεζούλι

Να μυρίζω τον ιδρώτα μου

Και να συνειδητοποιώ πως κάπου εκεί τέλειωσε ο νυχτερινός μου περίπατος

Απομακρύνθηκα κι εγώ, προς την αντίθετη με του σκύλου κατεύθυνση

Κι άφησα πίσω μου τα τζιτζίκια να γρατσουνίζουν

Ραψωδία για μια ακόμα ελπίδα που χάθηκε

Και που τράβηξε τον δρόμο της σαν γδάρσιμο στη λερωμένη γούνα ενός σκύλου

Άφησα πίσω μου το αποφάγι ενός ψέματος

Και νηστικός από χαμόγελο χύθηκα πάλι στην κιτρινωπή σιωπή