Η ΕΚΠΤΩΤΗ ΜΗΤΡΑ

ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΜΟΥ. 

ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΗ, ΕΝΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ «Τα Καλοκαίρια Είναι Ψέματα» (2003).

…………………………………………………………

ΠΑΝΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ

Η Έκπτωτη Μήτρα

…………………………………………………………

Μια έκπτωτη μήτρα άφησε ένα βογκητό από κάπου στο βάθος.

Τινάχτηκες σαν να καρφώθηκες σε αγκίστρι.

Το μισοσκόταδο έμοιαζε με μαρμαρυγή σε κρύο σκαλισμένο μάρμαρο.

Τα πόδια σου τα ένιωθες σαν δυο πέτσες που κρέμονται από σφαχτό βιασμένο παρά φύση από μέταλλο αιχμηρό.

Ήσουν καθισμένος πάνω σε λάσπες και σε ακαθαρσίες.

Αυτό το καταλάβαινες από την αποφορά γύρω σου και από τη γλίτσα στις παλάμες σου.

Βογκητό ξανά.

Σαν κάτι να σύρθηκε δίπλα σου.

Ένα σφίξιμο στο στομάχι.

Ύστερα σιωπή.

Δεν άκουγες ούτε τις ίδιες σου τις σκέψεις.

Ή μήπως δεν είχες σκέψεις;

Αισθανόσουν ότι ήσουν κάπου πέρα από τη ζωή που ήξερες.

Κι εκείνη η ζωή φαινόταν να μην υπήρξε παρά μόνο σε κάποιο όνειρο.

Και ύστερα οι σκέψεις επέστρεψαν.

Και οι ήχοι.

Και το φως…

Ήσουν μόνος στο δωμάτιο που μοιραζόσουν με τον αδελφό σου.

Ήταν χειμώνας και η μάνα σου σε είχε σκεπάσει με φλοκάτη κόκκινη.

Ένα κοριτσάκι στεκόταν εκεί, στο κάτω μέρος του κρεβατιού σου.

Σε τρόμαζε που βρισκόταν πολύ κοντά σου κάτι τόσο… τόσο Ξένο.

Το κοριτσάκι μυξοέκλαιγε.

Προσπαθούσες να δεις το πρόσωπό του μα δεν μπορούσες, γιατί ήταν θολό. Ακαθόριστα τα χαρακτηριστικά του.

Έτρεμε.

Φοβόταν.

Φοβόταν πολύ.

Τη ρώτησες: «Τι φοβάσαι;».

Απάντησε χωρίς να σου μιλήσει: «Αυτή».

Γύρισες να κοιτάξεις προς το μέρος που σου έδειχνε.

Μια μαντηλοφορεμένη μορφή, αλλόκοτη και εκφοβιστική μέσα στην άηχη προσήλωσή της, ήταν η αιτία του τρόμου που εκδήλωνε το κοριτσάκι με το θολό πρόσωπο.

Μια Σκοτεινή Παναγία…

Τώρα το δωμάτιο που μοιραζόσουν με τον αδελφό σου ήταν ένας στενός ασφαλτοστρωμένος δρόμος -στο χρώμα της στάχτης- που χανόταν στον ορίζοντα μπροστά σου και έσκιζε μια πεδιάδα με καλλιεργημένα χωράφια στα δυο.

Ο ουρανός ήταν βαρύς, με τη μουντάδα που έχει συνήθως στους εφιάλτες.

Η ατμόσφαιρα ήταν υγρή και ψυχρή και η ομίχλη που απλωνόταν μέχρι εκεί που έφτανε το βλέμμα σου, έμοιαζε με νοτισμένο παραπέτασμα που σου έκρυβε κάθε ελπίδα, κάθε ευχάριστη προσμονή.

Το κοριτσάκι με το θολό πρόσωπο είχε απομακρυνθεί από κοντά σου. Βρισκόταν πάνω από είκοσι δρασκελιές παραπέρα.

Ένας σκύλος που όμοιό του δεν είχες ξαναδεί ποτέ, καθόταν στα πίσω πόδια του, απέναντί της.

Ήταν μαύρος, τόσο που φάνταζε με κηλίδα πηχτού μελανιού σε πάλλευκο φόντο, απλωμένη τεχνηέντως και με κάποιο σκοπό.

Τη μαντηλοφορεμένη φιγούρα δεν την έβλεπες πουθενά.

Κατάλαβες ότι τον ίδιο φόβο που προκάλεσε η Σκοτεινή Παναγία στο κοριτσάκι με το θολό πρόσωπο, της τον προκαλούσε τώρα ο Μαύρος Σκύλος.

Σου φάνηκε σαν να συζητούσαν μεταξύ τους χαμηλόφωνα, σε έναν τόνο που δεν έμοιαζε με τίποτα απ' όσα είχες ακούσει, ακόμα και στη χειρότερη νυχτερινή νέμεση των ανήσυχων ύπνων σου.

Ξεκίνησες να πας κοντά τους.

Περπατούσες για ώρα πολλή, μα δεν πλησίαζες ούτε στο ελάχιστο.

Απόκαμες και κοντοστάθηκες να πάρεις μια ανάσα.

Τότε είδες πως το κοριτσάκι με το θολό πρόσωπο και ο Μαύρος Σκύλος που έμοιαζε με κηλίδα πηχτού μελανιού σε πάλλευκο φόντο, δεν απείχαν παρά δυο τρία βήματα.

Άνοιξες το στόμα σου για να ρωτήσεις τι σημαίνουν όλα αυτά.

Το κοριτσάκι έστρεψε το κεφάλι του προς το μέρος σου, και η καρδιά σου σταμάτησε να χτυπά.

Το πρόσωπό του δεν ήταν πια θολό.

Οι βολβοί των ματιών, ολόμαυροι και γυαλιστεροί σαν να είχαν τη δικιά τους ξεχωριστή ζωή και βούληση, έκαναν στη θέα τους την κύστη σου να σε προδώσει.

Στο τραπέζι του χειρουργείου, η έκπτωτη μήτρα μαράθηκε κι εσύ επέστρεψες μέσα σε αίματα…  

.