ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟ ΠΙΣΤΗ

ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΜΟΥ «Υπογείως» ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΜΕΤΡό ΤΟ 2005. ΕΔΩ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ ΤΟΥ ΕΚΔΟΧΗ, ΠΟΥ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ.

……………………………………………………………..

ΠΑΝΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ

ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟ ΠΙΣΤΗ

……………………………………………………………..

«Βλέπουμε νέους καλοαναθρεμμένους δολοφόνους, οι ίδιοι θα κάνουν τις σχεδόν καθωσπρέπει εκτελέσεις, όμως η καρδιά τους δεν θα είναι πια εκεί. Απλώς εκδικούμαστε, δεν νικάμε».

(Φιλίπ Σολέρς)

.......... 

Σκονισμένος ο δρόμος για την Ανατολή, μα η πορεία αδιάκοπη.

Μέταλλο σε μέταλλο να ρίχνει κεραυνούς που τις νύχτες αστραποβολούν και φαίνονται από μακριά.

Πομπή από θάνατο ως τα πέρατα του ορίζοντα, σε χώματα απάτητα. Άγνωστη γη με τοίχους από συμπαγή γρανίτη να ορθώνονται ως τα σύννεφα και ανάμεσά τους ξέρα, απλωμένη σαν αλάτι.

Ψυχρά πρωινά, καυτά μεσημέρια, πνιγερά απογεύματα και βράδια από πάγο.

Η πλάτη του μπροστινού στα μάτια σου, και στο σβέρκο σου ανάσα από τον επόμενο.

Στην αρχή όλων το λιοντάρι με τα φτερά αετού.

Λαμπερό και θανατηφόρο, με χρυσαφένιο και βλέμμα σαν καύκαλο εντόμου, κατάμαυρο μα με γυαλάδα εκτυφλωτική.

Πίσω του τα σκυλιά του πολέμου, σημαδεμένα από σπασμένους χαλκάδες και με πείνα ακόρεστη.

Ποιος θα σταματήσει τον όλεθρο;

Ποιος θα κόψει το δρόμο του πανέμορφου Κτήνους;

Η αποκοτιά ή η άγνοια στήνει οδοφράγματα από μισθοφόρους μπροστά στη μοίρα που καταφθάνει, με το αίμα της προηγούμενης μάχης να μην έχει στεγνώσει καλά-καλά στον πορφυρό της μανδύα;

Ποτάμι από σάρκα κι ατσάλι, τόσο μπλεγμένα που να μην ξεχωρίζουν. Βρυχηθμοί και αλυχτίσματα οργής από τους δαίμονες που ξεχύθηκαν λυσσασμένοι.

Πλησιάζουν και τραντάζεται συθέμελα το Σύμπαν, που Όλον το λένε, και Σώμα το ξέρουν οι Πρόχρονοι θεοί μα και οι εχθροί αυτών, οι Ακάλεστοι.

Αστράφτει το ιερό ξίφος και ακολουθεί βροντή μεγάλη.

Τώρα βρέχει.

Ρίχνει λεπίδες, βλαστήμιες και σταγόνες κόκκινες σαν τριαντάφυλλα.

Μόνο που τα άνθη αυτά έχουν την οσμή επιθανάτιων ρόγχων και συνοδεύονται από ουρλιαχτά, καθώς ανθίζουν επώδυνα στα κορμιά και ποτίζουν με ξένες μνήμες το χαλίκι.

Εδώ ο πόνος είναι ευλογία.

Εύχεσαι, αν ζήσεις, να μην σαπίσει η πληγή πριν προλάβεις να λυτρωθείς σε μια τέτοια –και πάλι- μάχη.

Το λιοντάρι με τα φτερά αετού (ή μήπως είναι δράκος τούτο το φάντασμα από δόξα;) σκορπίζει το χάος και τον οδυρμό.

Μοιάζει σαν ο ήλιος να κάθισε στους ώμους του και η ιαχή του σκίζει τον αέρα σαν σκιά από αρπακτικό στο δολοφονικό του άλμα.

Μέσα σ’ όλο αυτό το μίσος και το άλγος και το θάνατο, φαντάζει τέλειος αυτός ο θεός από ανδρεία και όνειρα.

Τον θωρείς και ερωτεύεσαι τη φωτιά που τον κατακαίει, το χέρι του που αλάθητα κόβει νήματα κι αφήνει ορφάνια και σιωπή.

Όταν σβήσει κι ο τελευταίος εχθρός, θα ‘ναι εκείνος, ο θεός με τα χίλια τραύματα, ο ψίθυρος αγάπης, και το χέρι που θα σε σηκώσει.

Κι όταν ξεκινήσει και πάλι για την Ανατολή, για όλα εκείνα τα μέρη που ποτέ κανείς από τη φυλή σου δεν γνώρισε, θα είσαι ο πρώτος που θα τρέξει να τον ακολουθήσει.

Και όπως η πομπή σας από θάνατο θα τραβάει ξανά για τον ορίζοντα, όταν μια μέρα γονατίσεις με ένα σίδερο να σε έχει ανοίξει στα δύο, θα ξέρεις πως υπήρξες κι εσύ μια πνοή του, ένα σκίρτημα, ίσως κι ένα δάκρυ στο πρόσωπό του.

Δεν θα προλάβεις, όμως, να αναρωτηθείς αν άξιζε τον κόπο και τη θυσία.  

.