ΜΙΑ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΣΤΑ ΛΕΥΚΑ ΤΗΣ ΧΕΡΙΑ

ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΗ, ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΜΕΤΡό", ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΟ 2005, ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ-ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΝΑΛΟΓΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΜΟΥ...

..........................................................................................
ΠΑΝΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ
ΜΙΑ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΣΤΑ ΛΕΥΚΑ ΤΗΣ ΧΕΡΙΑ
..........................................................................................

«Μα κείθε απ’ τον ορίζοντα, σαν ήλιοι δύουν οι ψυχές, τον ουρανό που φόρεσαν, ή σαν απλά χαμόγελα σε χείλη».

(Κώστας Καρυωτάκης)

.. ..

Αλυσοδεμένος στο κατάρτι μου πλέω κοντά στο νησί της ολέθριας ηδονής που ο πριαπισμός μου θεωρεί λύτρωση, μα που να ‘ξερε πως χειρότερο βασανιστήριο είναι, γιατί εμπεριέχει υποταγή, απόλυτη παράδοση και θάνατο.

Η πλώρη μου σκίζει τα βαθιά προερωτικά υγρά.

Το λαστιχένιο στεφάνι του ήλιου, διαφανές και σκονισμένο, στέκει φύλακας των σπόρων της επόμενης ζωής που ποτέ δεν θα συλληφθεί, ποτέ δεν θα θεριέψει, ποτέ δεν θα ορθωθεί.

Ο ηλεκτρισμός διαχέεται στα ιστία μου και από το αμπάρι το ταμπούρλο δίνει το ρυθμό για τα κουπιά που μοχθούν να με απομακρύνουν απ’ τη διεγερτική καταιγίδα.

Κάπου νυχτώνει, κι αυτή η μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων ίσως να ‘ναι ένα ακόμα ρέκβιεμ για έναν ακόμα επί ξύλου κρεμάμενο ρόγχο και για μια ακόμα σιωπηλή και αόρατη ανάσταση.

Τέρατα με ράχες γεμάτες φολίδες και σάπια φύκια βγαίνουν για λίγες στιγμές στην επιφάνεια, τρομάζοντας τους φτερωτούς καιροσκόπους που γυροφέρνουν πάνω απ’ το κατάστρωμα εδώ και χρόνια, από τότε που άφησα τα παράλια της αιματηρής δόξας και τις στάχτες του ξύλινου αλόγου.

Τώρα νυχτώνει και σ’ αυτή τη γωνιά.

Τα γλυκά της μάτια, τα αγαπημένα, κατακλύζουν τη μνήμη μου και με πονούν.

Τα βιολιά τέμνουν το σκοτάδι στα δύο και ηθελημένα δημιουργούν δύο σκοτάδια.

Ο κόσμος δεν αλλάζει πια, γιατί μέχρι εδώ ήταν.

Αύριο θα κλάψω, αλλά απόψε πενθώ αμίλητος.

Αλλόκοσμη παρουσία, θηλυκός νοτιάς, θρηνεί σπαραχτικά, μα ο θρήνος της είναι μαζί και σανίδα σωτηρίας για το ναυάγιο που δεν λέει να βυθιστεί.

Κάθομαι εκεί και δεν σηκώνω τα μάτια.

Και δεν μιλάω.

Και φοβάμαι.

Έχει μοναξιά εδώ πάνω.

Πεθαίνω μόνος, όπως μόνο πεθαίνει κάθε πλάσμα και κάθε σκέψη και κάθε ιδέα και κάθε αγάπη.

Για κάθε άντρα υπάρχει ένα σταυροδρόμι των σκιών και αυτό εδώ είναι το δικό μου.

Βρίσκεται μετά το νησί των Σειρήνων, στα όρια της απέραντης ξέρας των θυμωμένων ψυχών.

Άυλοι ναύτες, απομεινάρια από φιλίες που ξέφτισαν, βγάζουν τις αλυσίδες μου και μου δείχνουν απέναντι την πατρώα γη, που με προσμένει αινιγματική και εκφοβιστική.

Φτάνω κολυμπώντας ανάμεσα από πτερύγια που γυαλίζουν στο ωχρό φως της ανατέλλουσας διαστροφής.

Σέρνομαι στην άμμο, τρέμοντας από το κρύο και τον τρόμο.

Χάνω τις αισθήσεις μου…

Ανοίγω ξανά τα μάτια στο μινόρε μιας αυγής που αφήνει υποσχέσεις για κάτι καλύτερο από τον μέχρι πριν λίγες ώρες διαγραφόμενο χαμό μου.

Η ακτή δεν φαντάζει απειλητική όπως την προηγούμενη νύχτα.

Η θάλασσα είναι μια ειρηνική απεραντοσύνη.

Το καράβι μου έχει χαθεί, μα δε νιώθω τίποτα γι’ αυτό.

Δεν βλέπω πουθενά πτερύγια.

Ο ήλιος είναι γνώριμος, οικείος.

Αισθάνομαι ότι κάποιος με κοιτάζει επίμονα πίσω από την πλάτη μου και για μια-δυο ανάσες με γαντζώνει και πάλι ο φόβος.

Στρέφω το κεφάλι και μια γλυκιά μα δυνατή ζάλη μουδιάζει τα πάντα μου.

Λίγα βήματα μακριά μου η μελαχρινή οπτασία με κοιτάζει ίσια στα μάτια. Το χαμόγελό της πυρώνει την καρδιά μου.

Γυμνοί ώμοι, γυμνά πόδια, λευκή επιδερμίδα, λαμπερή…

Είναι Εκείνη και είναι η Ζωή μου.

Ο χάρτης μου σε τούτο το ταξίδι που φάνταζε ατέλειωτο καθώς τύφλωνα τον Κύκλωπα, καθώς ερωτοτροπούσα ναρκωμένος με τη Μάγισσα, μοιχός μα πιο πολύ ηλίθιος –ή μήπως θα έπρεπε να πω «άνθρωπος»;

Το άλγος του χωρισμού μας με κρατούσε ζωντανό, πασαλειμμένο με αίμα όχι δικό μου μα ξένων που, βρισκόμενοι στον δρόμο μου, έπεσαν νεκροί από το σπαθί μου.

Δεν έχω το κουράγιο να σηκωθώ, μα έρχεται Εκείνη κοντά μου.

Κυλιόμαστε, φιλιόμαστε, τα χάδια μας γίνονται αναστεναγμοί και ο ιδρώτας ίαση.....

Κάποτε ονειρευόμουν να ‘χα μια αγάπη μόνο, και τώρα ξαναγεννιέμαι στα άσπρα της χέρια.