ΕΠΙΚΑΙΡΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ Νο 2: Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

ΑΡΚΕΤΑ ΑΛΛΑΓΜΕΝΟ, ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΤΟ

ΠΡΩΤΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΑ ΤΟ 2002 ΣΤΗ ΣΤΗΛΗ ΜΟΥ 

«PERFORMANCE» ΣΤΟ (πολύ διαφορετικό

τότε, και σαφώς πιο alternative και με post χαρακτήρα) 

περιοδικό Penthouse, ΚΑΙ ΤΟ 2007 στο περιοδικό U-man.

…………………………………………………….

ΠΑΝΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ

Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

(Επίκαιροι Αφορισμοί Νο 2)

…………………………………………………….

Όσο προχωράμε μπροστά, σπρωγμένοι από μια ευλογία η οποία θα μπορούσε να μας κάνει θεούς, τόσο νομίζω πως, τελικά, ο χυμός από το κομμένο μήλο του Δέντρου της Γνώσης σιρόπιασε στις φλέβες μας και τις μόλυνε με λαχτάρα για αποκτήνωση.

Τι κι αν μικρύναμε τις αποστάσεις, τι κι αν καταφέραμε να μας ακούμε πριν καν μιλήσουμε, τι κι αν ταΐσαμε πόθους και όνειρα-νάνους με εκπληρωμένες παραγγελιές…

Πόση σημασία έχει το ότι ζήσαμε και ζούμε φαντασιώσεις που στο παρελθόν θα μας οδηγούσαν στην πυρά;

Τι είδους αντίκτυπο είχε που είδαμε τη Γη από ψηλά;

Πόσο επηρέασε την άγραφη επιταγή να ανυψωθούμε στην Απεραντοσύνη η τέχνη του να σκάβουμε όλο και περισσότερο προς τον πυρήνα;

Τι κερδίσαμε από την εξέλιξη, από τον πολιτισμό;

Πόσο μας αγιοποίησαν τα χιλιάδες χρόνια που σκεπαζόμαστε από θρησκείες που πλέχτηκαν με τρόμους που δεν αρμόζουν στο εν δυνάμει μεγαλείο μας;

Στον Πλανήτη του Φόβου, στο πλατό του blockbuster που μας ξετίναξε ψυχή, δυνάμεις και ελπίδες για να μας δώσει σε Dolby Stereo μια τελειομανή φούσκα, δίχως χρώμα και μελωδία, συρρικνωνόμαστε σε mpeg των 20 δευτερολέπτων. 20 δευτερόλεπτα για το… έπος της μωρίας μας.

Πέφτουμε στα τέσσερα και το ευχαριστιόμαστε.

Ο ήλιος είναι πλέον ηλεκτρικός, η πνοή του ανέμου φιλτραρισμένη, το κελάρυσμα του νερού τεχνητό…

Το ρίγος των εραστών αγχωμένο, το φιλί μια υποχρέωση, η ηδονή περιορισμένη στα σκέλια…

Τα έχουμε μπλέξει, σαν καλώδια σε αυτοσχέδιο προβάδικο.

Πώς να περάσει το ακόρντο ατόφιο;

Πώς να ακουστεί η νότα σωστή;

Πώς να βγει ο στίχος και να σε κάψει;

Νοσταλγώ μια καμπή του χρόνου που δεν τρέχαμε με τον Μινώταυρο να λυσσομανά στα χνάρια μας.

Που δεν τρώγαμε τα μούτρα μας στους τοίχους που έχτισε η ματαιοδοξία μιας κακόβουλης Εξουσίας.

Όταν υπήρχε ακόμη μια σταγόνα από την αρχέγονη ευλογία.

Μα ύστερα, βλέπω το μολυσμένο ιχώρ που ρέει πηχτό από τις πληγές μου, από τις πληγές μας, και σκέφτομαι πως εκείνο το μήλο την έκανε μια χαρά την βρομοδουλειά του.

.